Όταν το Ισραήλ εισέβαλε για πρώτη φορά στον Λίβανο το 1982 σφαγιάζοντας Λιβάνιους και Παλαιστίνιους πρόσφυγες, ο παλαιστινοεβραίος μαρξιστής Τόνι Κλιφ* (1917-2000) έδωσε την εξής εξήγηση στο γιατί το Ισραήλ ενεργεί με τρόπο βάναυσο και επεκτατικό. Ακολουθεί το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 της έντυπης «Ανατροπής» το 2006.
Κοιτάζοντας πίσω σε αυτά που έζησα μεγαλώνοντας στην Παλαιστίνη βλέπω πως η σημερινή φρίκη ξεκίνησε από ταπεινές αφετηρίες. Ο σιωνισμός, ο εβραϊκός διαχωρισμός (σεπαρατισμός) και η πίστη στην εβραϊκή πατρίδα, εξελίχθηκαν σε κρατική βία.
Οι γονείς μου ήταν πρωτοπόροι σιωνιστές που έφυγαν από τη Ρωσία το 1902, για να σμίξουν με τις λιγοστές χιλιάδες σιωνιστών που βρίσκονταν τότε στην Παλαιστίνη.
Μεγάλωσα σαν σιωνιστής αλλά ο σιωνισμός τότε δεν είχε το αποκρουστικό πρόσωπο που βλέπουμε σήμερα. Υπήρχε όμως πάντοτε ένα βασικό ρήγμα ανάμεσα στους σιωνιστές και τους Άραβες. Ήταν το ίδιο ρήγμα που χώρισε τους σιωνιστές από τους απλούς ανθρώπους στις χώρες καταγωγής τους.
Αυτό γίνεται φανερό αν κανείς κοιτάξει στη Ρωσία του 19ου αιώνα. Το 1891 ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙ δολοφονείται. Την επόμενη χρονιά η ακροδεξιά της Ρωσίας οργάνωσε πογκρόμ κατά των Εβραίων. «Σκότωσε ένα Εβραίο και σώσε τη Ρωσία» ήταν το σύνθημα τους. Οι σοσιαλιστές αντέδρασαν καλώντας σε κοινή πάλη ενάντια στον τσαρισμό και τη δεξιά. Υπήρξε όμως και μια δεύτερη αντίδραση – ο Σιωνισμός.
Οι σιωνιστές υποστήριζαν: «Οι Εβραίοι δεν μπορούν να στηριχθούν σε κανένα παρά μόνο στον εαυτό τους». Έτσι οι πρώτοι σιωνιστές έφυγαν από την Ρωσία με προορισμό την Παλαιστίνη. Κάθε νέο πογκρόμ προκαλούσε τις ίδιες δυο αντιδράσεις. Κάποιοι προσχωρούσαν στο ευρύ επαναστατικό κίνημα ενώ άλλοι επέλεγαν το δρόμο του διαχωρισμού.
Φτάνοντας στην Παλαιστίνη οι σιωνιστές συνέχισαν να υπογραμμίζουν τις χωριστικές τους επιδιώξεις.
Οι σιωνιστές πήραν αραβική γη, συνήθως διώχνοντας τους ενοίκους της. Έκαναν συστηματικά διακρίσεις σε βάρος των χιλιάδων Αράβων άνεργων. Παρά το γεγονός ότι τουλάχιστο το 80% του πληθυσμού ήταν Άραβες, στο σχολείο μου δεν δέχθηκαν ποτέ έστω και ένα Παλαιστίνιο μαθητή. Οι γονείς μου ήταν ακραίοι σιωνιστές. Ο πατέρας μου μου είχε πει : «Ο μόνος τρόπος να κοιτάξεις ένα Άραβα είναι μέσα από την κάννη του όπλου». Δεν έζησα ποτέ στο ίδιο σπίτι με Άραβα.
Οι σιωνιστές οργάνωσαν τη δική τους συντεχνία, την Histadrut, η οποία δημιούργησε δυο πολιτικά ταμεία. Το ένα το ονόμασαν, «Για την Υπεράσπιση της Εβραϊκής Εργασίας» και το άλλο «Για την Υπεράσπιση των Εβραϊκών Προϊόντων».
Τα έσοδα αυτών των ταμείων χρησιμοποιούνταν για την οργάνωση περιφρούρησης που εμπόδιζε την είσοδο Αράβων που εργάζονταν σε εβραϊκές επιχειρήσεις όπως και για να εμποδίσουν αραβικά προϊόντα από του να φτάσουν στις εβραϊκές αγορές. Τίποτε όμως που θα έβλαπτε τις σιωνιστικές επιχειρήσεις.
Το 1944 ζούσαμε κοντά στην αγορά του Τελ Αβίβ. Ένα πρωί η σύζυγος μου είδε ένα νέο άντρα να πηγαινοέρχεται και να μιλά σε όλες τις γυναίκες που πουλούσαν προϊόντα. Κάποιες τις άφηνε ήσυχες, σε άλλες όμως έριχνε παραφίνη στα φθαρτά τους και τους έσπαζε τα αυγά. Η σύζυγος μου, που μόλις είχε φτάσει από τη Νότιο Αφρική, δεν μπορούσε να πιστέψει τα μάτια της: «Μα τι γίνετε εδώ;», με ρώτησε.
Ήταν απλό. Ο άντρας έλεγχε αν τα προϊόντα ήταν εβραϊκά ή αραβικά, και κατάστρεφε όσα ήταν αραβικά. Αυτά τα περιστατικά συνέβαιναν τότε ακόμα σε περιορισμένη κλίμακα και μερικοί σιωνιστές εξακολουθούσαν να μιλούν σαν αριστεροί. Για παράδειγμα, σιωνιστές εκδότες κυκλοφορούσαν βιβλία του Λένιν και του Τρότσκι.
Όμως ο ανταγωνισμός προς τους Άραβες παρέμενε κεντρικός. Ποτέ δεν επέτρεψαν σε Άραβα να ενταχθεί στο κίνημα των kibbutz, τις φερόμενες «σοσιαλιστικές» κολεκτιβίστικες φάρμες.
Το μεγαλύτερο μέρος γης εβραϊκής ιδιοκτησίας ανήκε στο Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο, του οποίου το καταστατικό απαγόρευε ρητά την ενοικίαση της σε Άραβες. Αυτό σήμαινε ότι ο γηγενής Αραβικός πληθυσμός εκδιώχθηκε από ολόκληρες περιοχές.
Όταν έφυγα από την Παλαιστίνη το 1946, το Τελ Αβίβ, μια πόλη των 300,000, δεν είχε ούτε ένα Άραβα κάτοικο. Φανταστείτε να φτάνατε στο Νότινγκχαμ, μια πόλη πάνω-κάτω ίδιου μεγέθους με το Τελ Αβίβ, και να μην ζει εκεί ούτε ένας Άγγλος.
Υπήρχε εμφανής έχθρα μεταξύ σιωνιστών και Αράβων. Οι σιωνιστές χρειάζονταν από κάπου στήριξη, και για να την βρουν κοίταζαν πάντα προς τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έλεγχαν την Παλαιστίνη.
Όταν η Βρετανία κατέλαβε την Παλαιστίνη το 1917, ο ηγέτης των Σιωνιστών έγραψε στον Συντηρητικό υπουργό Εξωτερικών Balfour, εξηγώντας πως ήταν προς το συμφέρων της Βρετανίας να υπάρχει μια ισχυρή Σιωνιστική παρουσία στην Παλαιστίνη. Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς ξεκαθάριζε ότι οι ΗΠΑ αναδεικνύονταν στην ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη, και ιδιαιτέρα στη Μέση Ανατολή, οι Σιωνιστές ηγέτες έστρεψαν την προσοχή τους προς την Ουάσιγκτον.
Εάν οι Σιωνιστές δεν ήταν προς πώληση, οπωσδήποτε ήταν πάντα προς ενοικίαση. Η ίδια η λογική του Σιωνισμού, του διαχωρισμού δηλαδή από τον μη-εβραϊκό πληθυσμό – είτε επρόκειτο για την Ρωσία, την Πολωνία ή την Παλαιστίνη – οδηγούσε κατευθείαν στην εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Η άνοδος του ναζισμού είχε τη βαρύτητά της. Οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν στήριξαν τον Χίτλερ από φόβο προς τους Εβραίους, αλλά γιατί φοβόντουσαν την γερμανική εργατική τάξη. Τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Γερμανοί εργάτες υπήρξαν θύματα του Χίτλερ.
Όταν η γερμανική εργατική τάξη ηττήθηκε το 1933 χωρίς να οργανωθεί ένας μαζικός αγώνας κατά του Χίτλερ, ο Σιωνισμός ενδυναμώθηκε εξαιρετικά. Από τη στιγμή που ένα κίνημα αποκτά μια ορισμένη δυναμική τίποτα δεν το σταματά εκτός από ένα άλλο κίνημα ακόμα μεγαλύτερης κλίμακας. Αν οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να εμπιστευτούν τους Γερμανούς, ήταν φυσιολογικό για αυτούς να θεωρήσουν τη δημιουργία ενός Σιωνιστικού κράτους σαν τη μόνη απάντηση.
Πίσω στην Παλαιστίνη εκτυλίσσονταν σιωνιστικές ωμότητες. Το κράτος του Ισραήλ, που ανακηρύχθηκε το 1948, δημιουργήθηκε μέσα από μια τρομοκρατική εκστρατεία που έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από τα σπίτια τους. Το κράτος αυτό γεννήθηκε μέσα από την «περιορισμένη» σφαγή 240 αμάχων στο χωριό Deir Yassin. Άντρες, γυναίκες και παιδιά σφαγιάστηκαν, μερικοί ρίχτηκαν ζωντανοί στο πηγάδι του χωριού. Ήταν ένα μέρος που ήξερα καλά, μόλις μερικά χιλιόμετρα από το σπίτι μου.
Από τότε οι Άραβες δεν είναι οι μόνοι που πληρώνουν το τίμημα. Η μόνιμη αναζήτηση του Ισραήλ για συμμάχους το έχει μετατρέψει σε σημαντικό προμηθευτή στρατιωτικού εξοπλισμού στα πιο αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη.
Μερικοί θεωρούν πως η καταπίεση οδηγεί πάντα στην προοδευτικότητα. Οι Εβραίοι καταπιέστηκαν φρικτά όμως αυτό δεν διασφάλισε τη μετατροπή τους σε προοδευτικούς ή επαναστάτες. Για την ακρίβεια, η καταπίεση που συνοδεύεται από την απουσία ισχύος οδηγεί στην αντίδραση. Όταν στον πυρήνα του Σιωνισμού βρισκόταν ο διαχωρισμός από όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, από τις επαναστατικές δυνάμεις στη Ρωσία μέχρι και τις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην Μέση Ανατολή, η ιστορία θα ακολουθούσε φυσιολογικά το δρόμο της.
Σήμερα το Ισραήλ συνεργάζεται με τους Φαλαγγίτες στο Λίβανο, μια απροκάλυπτα φασιστική οργάνωση. Δεν με εκπλήσσει. Θυμούμαι τη δεκαετία του 1930 όταν η οργάνωση του Menahem Begin (που στη συνέχεια αναδείχθηκε πρωθυπουργός του Ισραήλ) – η Irgun – χρησιμοποιούσε τον Χιτλερικό χαιρετισμό και τα μέλη της φορούσαν φαιόχρωμα πουκάμισα.
Το 1935 δεν θα πίστευα ποτέ ότι οι Σιωνιστές θα δολοφονούσαν άμαχους – έκαναν διακρίσεις σε βάρος των Αράβων, αυτό. Στον σκληρό κόσμο του σήμερα όμως και η πιο μικρή ρωγμή διαρρηγνύεται. Είναι η ρωγμή του εβραϊκού διαχωρισμού που οδήγησε στη φρίκη που μαρτυρούμε σήμερα. Αυτές οι φρικαλεότητες είναι η λογική του Σιωνισμού.
Η Αραβική εργατική τάξη είναι η μόνη δύναμη στην Μέση Ανατολή που μπορεί να σταματήσει το Σιωνισμό και να τσακίσει τον ιμπεριαλισμό. Τα υφιστάμενα Αραβικά κράτη δεν μπορούν να το κάνουν.
(*) Γραπτά του Tony Cliff, μεταξύ των οποίων και αριθμός κειμένων του με θέμα την Μέση Ανατολή, βρίσκονται στην ιστοσελίδα http://www.marxists.org/archive/cliff
anatropimag.wordpress.com 